Kahvenin önünden
Şöyle salınıp geçerken
Hayat dururdu sanki
Zamana değmeden
Bulaşır neş’esi
Konuşup söylerken
Dağılırdı gam keder
İnsanın kalbinden
Mahallenin sevgilisi
Kadeh gibi çınlar sesi
Yaz kış açık penceresi
Ah, Sebahat Abla !
Patiskadan perdeleri
Rüzgar taşır etekleri
Saksıları, çiçekleri
Ah, kokuyor hala !
Çamlarına vururken
Batan güneşin rengi
Radyoda ince saz
Söyler kalptekini
Ne ruhun esrarı
Ne aşkın kudreti
Herkes öder gün gelir
Payına düşeni
Mahallenin afilisi
Siyah meşinden ceketi
Yara gibi gülümserdi
Ah Eşref Ağbi !
Rakıyı susuz içerdi
Sebahat ablayı sevdi
Ortalığı duman etti
Ah Eşref Ağbi !
İkisi de sahipsizdi
Kimse bilmez neden bitti
Kavuşmadan kaderleri
Bu şarkı bitti !